nlKBO-PCOB
Niet geheel toevallig waren de senioren van KBO-PCOB de eerste groep vertegenwoordigers van donateurs waarmee NLFL het live gesprek opende. De ouderenorganisatie had zelf al contact gezocht met Nederland Filantropieland naar aanleiding van een groeiend aantal klachten uit de achterban over de aanhoudende stroom van ‘bedelbrieven’, kalenders, wenskaarten en adresstickers die ongevraagd werden toegestuurd door goede doelen. Baukje Stam leidde het gesprek tussen tien senioren en tien marketeers van goede doelen over dit hete hangijzer. Er moest veel worden uitgelegd en toegelicht.
Als grootste uitdaging zagen de ouderen die stroom een halt toe te roepen. Het lukte ze domweg niet. Niet omdat ze niet wilden doneren, maar vanwege de vermeende verspilling. Men had vaak al lang en breed een keuze gemaakt voor doelen van hun voorkeur. Oproepen via brieven en mailtjes aan de acquirerende goede doelen met een verzoek hiermee te stoppen bleken aan dovemansoren gericht. Er kwam volgens de senioren geen einde aan de ergernissen, een ontnichterende constatering, want het gedrag van de goede doelen lijkt een opmerkelijke tegenstelling met door hun marketeers zo veelvuldig gepredikte donor journeys, zo merkt de moderator Stam op. Sommige ouderen pleitten zelfs voor een meldpunt.‘Ik ontving na mijn verjaardag vorig jaar 510 acceptgirokaarten en twee dressoirlades vol kaarten en cadeau’
Businessmodel of persoonlijk contact
Senioren zijn een belangrijke doelgroep voor goede doelen vanwege hun grote geefbereidheid en loyaliteit. De christelijke achterban van KBO en PCOB geeft bovendien nog eens bovengemiddeld veel en vaak. Toch hebben de senioren het gevoel dat ze vaker gezien worden als onderdeel van het businessmodel van goede doelen dan als the donor on a journey. Dit vermoeden is niet helemaal ongegrond. Werving van donateurs is grotendeels cijfermatig gestuurd, zo bevestigen de fondsenwervers.
De senioren vinden het niet geloofwaardig als goede doelen beweren graag met (potentiële) donateurs in contact te komen ‘niet alleen om geld op te halen, maar juist om aan de mensen te laten zien welke mooie dingen we voor elkaar krijgen’. Dat ‘contact maken’ gebeurt – op enkele uitzonderingen na - nog nauwelijks persoonlijk. De senioren geven aan dat landelijke goede doelen er beter aan doen zich regionaal en zelfs lokaal te presenteren: ‘nu gaat alles per post of telefoon en lijkt alles gericht te zijn op het vragen om geld.’
Transparantie
Bij de aan het gesprek deelnemende senioren overheerst het beeld dat er sprake is van verspilling bij de goede doelen. Zo wordt het opsturen van glossy magazines, cadeautjes en andere zaken waar ze niet op zitten te wachten, ervaren: ‘Wat kost dat allemaal niet?’
Die mailings geven beslist geen antwoord op de vraag wat goede doelen allemaal bereiken met hun werk, aldus de senioren. Alle aanwezige goede doelen merken op dat ze dit wel degelijk uitdragen via jaarverslagen en hun magazines en nieuwsbrieven. Toch lijkt die boodschap de senioren volledig te ontgaan. Het oogt voor hen allemaal als ‘meer van hetzelfde’. De gekozen middelen lijken dus niet aan te sluiten bij de behoefte en spreken onvoldoende aan. Ook het bestaan van de CBF-erkenning, waar een groot aantal goede doelen onder toezicht staat, is bij de senioren niet bekend.
‘Ik wil eigenlijk alleen maar iets weten over de doelen waar ik niet aan geef, de rest vertrouw ik’
Digivaardig
De senioren vragen om toch vooral via digitale nieuwsbrieven of meldingen op Facebook over de voortgang van projecten te worden geïnformeerd. Senioren blijken veel vaardiger in de digitale wereld dan gedacht. Transacties gaan vooral via internetbankieren en er wordt veel gebruikgemaakt van e-mail en sociale media.
‘Zo’n infographic zegt ons niets, zet puntig en compact op rij wat ik wil weten: dan lees ik het ook’
De goede doelen geven aan dat het ongevraagd opsturen van acceptgiro’s en cadeaus voor velen nog steeds een rendabele manier van werving is. Het brengt per saldo veel meer geld op dan dat het kost. ‘Eerlijk is eerlijk, we kijken vooral naar wat het oplevert, niet naar de mate waarin het irriteert.’ Die kennelijk oplopende irritatiegraad bij de senioren laat zich nauwelijks kwantificeren. Na het zien van een foto waarop zichtbaar is hoeveel acceptgiro’s sommige senioren ontvangen, realiseren de fondsenwervers zich dat de optelsom van al die mailings voor ontvangers tot een bizar grote hoeveelheid kan oplopen.