Als je werkelijk je passie leeft, dan speel je met vuur. Als je doet waar je helemaal voor gemaakt bent, wat jouw roeping is, waarvoor je hier op aarde bent, dan sta je in je vuur. Je brandt van verlangen, daadkracht en enthousiasme. Je bent aanstekelijk voor anderen, je vuurt hen aan en zij vuren jou aan. Je bent op je bestemming aangekomen, lijkt het wel.  Wat een heerlijk gevoel is dat. Zeker als je het vergelijkt met de situatie dat die passie nog niet zo helder voelde en er wellicht ook geen werk van kon maken. Maar als je echt werkelijk doet wat je wilt, wat je passie is, dan doemt een gevaar op: te veel passie, te veel vuur. Dat is gevaarlijk.

Verzengend vuur

Ken je Jan Schaefer nog? Hij was wethouder en staatssecretaris in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw.  ‘In geouwehoer kun je niet wonen’, is zijn bekende spreuk. Hij was een echte draufgänger. Een terriër die niet losliet, vol vuur gedreven.

Ik werkte met hem samen en kan uit eigen ervaring over hem getuigen. Je kon eenvoudigweg niet om hem heen. Maar zijn manier van sturen had ook iets obsessiefs. Sterker nog, die manier van werken (en leven, want dat was voor hem eender), werd hem fataal. Het was zijn harde werken gecombineerd met een ongezonde manier van leven. Jan zei het zelf, voor hij op zijn 54^ste jaar overleed: ‘De kaars moet bij mij aan twee kanten branden’.

Dat was Jan, een schoolvoorbeeld van een man die deed wat hij het liefste wilde, doorbraken maken, mensen raken, geïnspireerd raken door gewone mensen en zich voor hen uit de naad werken. En dat deed ik als zijn ambtenaar ook, voor hem en zijn vurige doelen!
Mooi dat vuur, maar wel oppassen dat het je niet verzengt.

Ik waak dus voor teveel vuur. Want vuur kan vernietigen. Hoe trotseer je dan je vuur? En hoe zorg je dat jouw vuur geen brand uitslaande veroorzaakt? Dat kan met behulp van afstandelijke betrokkenheid