Als het over fondsenwerving gaat, zakken bij veel bestuurders van goede doelen automatisch de geestelijke rolluiken tot op de grond. Is dat typisch Europees of Nederlands? Je zou het bijna denken als je ziet hoe met name in de VS fundraising dicht tegen de borst van zowel uitvoerende als toezichthoudende bestuurders wordt gedrukt. In de Calvinistische laaglanden daarentegen wordt fondsenwerving vaak nog als een noodzakelijk kwaad gezien: de wat morsige achterkant van een nobele voorpui in de goede doelenwinkel. Een aanhangsel of een trechter. Een afdeling met een ‘product’ en met ‘targets’. Wat is de stand jongens?