Ons land kent een vrij strak ANBI-beginsel: je instelling moet voor 90% uitkeren aan het algemeen nut. En dus niet aan het privé nut. Hiermee hoopt de fiscus te voorkomen dat mensen zichzelf tot goed doel bombarderen om zo het vermogen fiscaalluw op kosten van de belastingbetalers te maximeren. Of met die 90% de lat niet te hoog ligt en met iets minder – zoals in Duitsland – maatschappelijke vrijgevigheid niet méér geprikkeld wordt, is voor een andere keer. Belangrijker is misschien wel de vraag: hoeveel kost het eigenlijk om die 90% ook goed weg te zetten? DDB’s vakhoofdredacteur Roderik Bolle geeft in de Topstory van deze week het antwoord: vaak te veel…
Voorrangsplekken voor vrouwen. Het wordt, vermoed ik zo maar, de volgende zwarte Piet-discussie. Een...
Netwerken van makers of culturele instellingen die meer behoefte hebben aan basisinformatie over cro...
In een artikel in het ondernemersblad Sprout worden de financieringsmogelijkheden voor sociale onde...
In oktober 2003 tekende Marleen Janssen Groesbeek van het Financieele Dagblad het op met de woorden; ‘Geven waar het moet, lenen waar het kan.’ Als voorzitter van de Stichting Beheer Oikocredit Nederland Fonds mocht ik toen wat zeggen over het sociaal-ethisch fonds. Kende ook een mooie fiscale regeling. Maar die heeft maar zes jaar bestaan. Het fonds bestaat nog steeds. Mooi fonds.[1]
Noteer vast in uw agenda: donderdag 20 april, Vernissage ‘Geven in Nederland 2017’ op ‘De Dag van de...
De Dikke Blauwe 100 is de ranglijst met de 100 invloedrijkste personen in de wereld van doneren & so...