Als er weer een groots wenkend maatschappelijk of ideologisch perspectief wordt geschetst waarin kunst geen ‘commodity’ is, maar een basisbehoefte, kan er een hopelijk een zinvolle discussie ontstaan over wie welke rekening betaalt. Overheid en mecenaat zijn geen communicerende vaten. Filantropisch geld heeft een wezenlijk ander volume, andere herkomst, legitimiteit en invloed dan overheidsgeld. Het eerste is gebaseerd op particularisme, het tweede op het democratische gelijkheidsbeginsel. Alleen al om die reden is een substitutiegedachte niet alleen onrealistisch, maar ook hoogst onwenselijk vanuit een pluriforme democratie.