Wie durft te stoppen met het jaarverslag? Nou, wie?

FWIW#54[1]
 
In mijn eerste baan, begin jaren tachtig van de vorige eeuw, heb ik nog leren telexen. Een paar jaar later kwam de fax. Lange tijd werkte zo’n fax met thermisch papier. De tekst op dat papier verbleekte razendsnel. Dus als je de ontvangen faxen niet in het donker opborg, waren ze na een tijdje niet meer te lezen. Vervolgens kwam de fax op gewoon papier en niet lang daarna begon men schoorvoetend wat te e-mailen. De telex schijnt nog te bestaan en de fax ook, maar de bulk van alle gegevensuitwisseling gaat toch per e-mail.
 
Toen ik midden jaren tachtig van de vorige eeuw met beleggingsfondsen aan de slag ging kwam de verslaglegging ook al gauw op mijn bord. Dus ging ik aan de slag met maandverslagen per brief, kwartaal-, halfjaar- en jaarverslagen via de drukker, die ze ook verzond via de reguliere post.
Maar het zal begin deze eeuw zijn geweest dat we stopten met die papieren rompslomp. We stuurden een brief met de mededeling dat het jaarverslag beschikbaar was en op aanvraag kon men een exemplaar toegezonden krijgen. Dat bleek een kleine groep mensen te willen. Later zetten we het jaarverslag online en konden we zien hoe vaak het werd gedownload. Niet vaak.
 
En ondertussen gingen steeds meer organisaties verslag doen van hun werk via een website. Projectpagina’s, foto’s en film: het werd allemaal mogelijk daar waar eerst nog papier, cd-rom en dvd als medium dienden, werd alles internet.
De vorm van de informatieverstrekking veranderde dus behoorlijk door de jaren. Wat bleef was het feit dat men één keer paar jaar alles dat het jaar daarvoor was gebeurd nog eens beknopt ging beschrijven.
 
Maar wie leest nou nog een jaarverslag? Het zal bij de meeste organisaties die het meten een schok zijn om te zien hoe weinig mensen een jaarverslag lezen (even bladeren ja, maar lezen…). Een leesbare jaarrekening is voortaan voldoende. Wie durft te stoppen met het jaarverslag?