Op het vliegveld van Oeganda stond ik deze week in de rij voor de immigratie tussen een roedel tieners uit Alabama. Het stempelen ging wat traag, dus ik kon ze rustig tellen: honderddrieënveertig strak gestreken poloshirts. Allemaal met een nagelnieuwe rugzak. Ze gingen, vertelde Jimbo stralend - de enige met badslippers in plaats van gympjes - allemaal drie maanden vrijwilligerswerk doen in Oegandese weeshuizen. Ze kwamen góed doen. Helaas had blijkbaar niemand ze verteld dat ze daarmee waarschijnlijk meer kwaad doen dan goed.
Kijk, mijn eigen oudste dochter is achttien en is inmiddels alweer een aantal maanden met een rugzak door Azië aan het trekken. Ik vind dat geweldig, en echt niet alleen omdat we nu eindelijk niet dagelijks mot meer hebben over het wegbrengen van de vuilniszakken. Maar omdat ik zelf weet hoe veel breder mijn blik op de wereld en op mijn rol daarin werd, toen ik ooit zelf zo’n reis maakte. En natuurlijk gaat mijn dochter vooral om met andere rugzaktoeristen, en nauwelijks met de lokale bevolking. Ik begrijp heel goed dat het Jimbo en zijn vriendjes - en hun ouders - veel zinniger lijkt om niet alleen iets te halen, maar ook iets te bréngen.
Alleen: dat moet je nu juist NIET in een weeshuis gaan doen. Want meer dan tachtig procent van de ‘weeskinderen’ heeft nog een levende ouder of familie. En opgroeien in een weeshuis is bijna altijd een slechter alternatief dan opgroeien in een gezin. Maar mede door de groei van het aantal vrijwilligers, komen er steeds meer weeshuizen bij. En als steeds weer andere vrijwilligers even voor je zorgen - en vervolgens weer vertrekken - levert dat een fors risico op een hechtingsstoornis op. Veel meer redenen vindt u op stopweeshuistoerisme.nl. Maar na veertien uur vliegen had ik niet de puf om ter plekke die puike website voor Jimbo en al zijn goedbedoelende vriendjes te vertalen. Nu maar hopen dat binnenkort iemand die campagne ook in Alabama gaat voeren…
nl
