We zijn een tobsector

Allicht een beetje mosterd na de maaltijd, om twee weken na dato nog te schrijven over de nagelnieuwe  Nederlandse beweging voor Effectief Altruïsme. Dat deed de Dikke Blauwe eerder al uitgebreid en vakkundig. Maar ik blijk nog volop aan het herkauwen. Want het is veelbelovend werk in aanbouw, waar we vast nog veel meer van gaan horen. Glashelder zijn hun uitgangspunten:  1. Ontdek hoe je het meeste goed kunt doen in de wereld 2. Doe het!  Helaas zijn hun suggesties voor beginnende geldgevers nog wel jammerlijk smal: voornamelijk cash transfers, ontwurmingskuurtjes en muggennetten uitdelen. Omdat je die zo lekker kan méten.   

Eerlijk toegegeven: ooit bood ik nog behoorlijk wat weerstand tegen meetfetisjisme. Maar met wat ploeteren en een dosis doorzettingsvermogen blijkt er best een relevant rekenmodel te bedenken voor zelfredzaamheid, of een index voor de vooruitgang in de empowerment van vrouwen. Wij verzamelen nu dan ook volop bewijs van onze impact – maar die is dan wel gemeten door de mensen om wie het gáát. Omdat het uiteindelijk wezenlijk gaat over verandering in hun eigen directe omgeving. Wij denken nu eenmaal dat het belangrijk is als dorpen zélf kunnen beslissen over hun eigen toekomst, en op tijd hun eigen plannen kunnen bijsturen. Juist dat maakt al dat meten zinnig. Daarmee blijven we voorlopig voor de vergelijkingswebsites waar Effectief Altruïsme naar verwijst volkomen irrelevant. Want als tientallen dorpen zélf melden dat de armoede er bijna halveerde, of dat er nu bijna tachtig procent méér kinderen naar school gaan, dan telt dat volgens hen niet. Ook al weet in elk dorp iedereen om welke kinderen het gaat. Het is pas echt waar als het voor heel veel geld gemeten is door een expert van ver búiten dat dorp. Best raar eigenlijk.

Ik ben blij met de bemoediging van hun tweede stap – doe het! Want voor veel te velen is dat totaal niet meer vanzelfsprekend. Niet voor niets betoogde de leider van onze grootste politieke partij  onlangs nog volmondig in een verkiezingsdebat dat vijftig jaar ontwikkelingssamenwerking totaal is mislukt (vanaf 1:30). Velen denken dat met hem. Omdat we domweg niet weten hoe veel vooruitgang er al met al wordt geboekt, op zo schitterbaarlijk veel terreinen. En dat is zeker ook toe te rekenen aan het falen van de optelsom van 30.000 goede doelen om aan heel Nederland uit te leggen waarom hun werk er werkelijk toe doet.

Gelukkig komt er nu als opvolger van de onlangs afgeschafte Transparantprijs  een heuse Impact Challenge. Compleet met leertraject, een CBF-vragenset en een Impact Evenement. Nu maar heel hard hopen dat dat een beetje een feestelijk evenement wordt. Ik mik op een Impact Gala. Dat mag dan best met tweedehands feestjurken, en veganistische borrelhapjes. Maar het wordt hoog tijd dat we echt trots durven zijn op onze impact. Als we niet van nature zulke zwoegende tobbers waren, waren we al lang een topsector….    

p.s.  Tot voor kort hadden we in Nederland een heel ander meetinstrument – “Kans op Impact.” Gebrek aan geld lijkt dat initiatief nu definitief de das om te doen. Voor ons jammer, want wij stonden al jaren op nummer 1. Was toch leuk om op het jaarverslag te kunnen zetten. Maar inmiddels is het vooral vergane glorie. De kennisbank filantropie  vond er geen verdienmodel voor, waardoor de onderliggende dataset vervuilde. En ranking site Goede Doelen Test, ooit opgericht door een dwarsdenkende filantroop, werd verkocht aan een marketingbedrijf, waar het vervolgens een stille dood is gestorven. Misschien is er nog een Effectieve Altruïst die bedenkt dat hier een slimme investeringskans ligt?