Deze maand kregen we een mooi mailtje van maaltijdbezorger Deliveroo. Of we misschien de opbrengst van hun Kerstactie willen hebben. Hun klanten mogen dan bij een online bestelling kiezen of ze extra geld aan ons willen overmaken. Of aan een van nog drie andere uitverkoren goede doelen, waaronder de Voedselbank. Heel eerlijk gezegd had ik nog nooit van Deliveroo gehoord. Dat komt, ik ben nogal een digisaurus. Met een man die graag, en goed kookt. Maar het bleek een hartstikke hip en giga snelgroeiend bedrijf, start-up van het jaar in 2016, met ruim 600.000 volgers op Facebook. Dat ons dus zomaar zelf benaderde. Wij glommen. Juichmoment dus ook op onze team-whats-app.
Onmiddellijk daarna volgde een kritische knipselstorm: alle teamleden hadden recent wel iets over Deliveroo in de media gezien. Er bleken nogal wat felle meningen te bestaan over de keuzes die het bedrijf maakt in hun omgang met personeelscontracten. Bij Arjan Lubach, Nu.nl en de Volkskrant tot aan Trouw, met een weerwoord op BNR Nieuwsradio. Stof dus voor een pittige interne discussie. Van pragmatisch ‘geld is geld’ tot de vraag of we door aan deze actie mee te doen ‘onze ziel niet aan de duivel verkopen.’
Als erkend goed doel hebben we natuurlijk braaf formele richtlijnen voor welk geld we niet willen aannemen: van de tabaksindustrie en wapenhandelaars. En van grondstoffenbedrijven alleen als ze een heel pakket aan internationale duurzaamheids-richtlijnen onderschrijven. Maar die criteria deden er hier niet toe. En dat gaf dus ook uiteindelijk de doorslag. We zien het genereuze aanbod van Deliveroo derhalve vooral als een schitterende kans. Om geld en aandacht voor ons werk te genereren. En een goed gesprek met ze aan te gaan. Onze ziel verkopen we pas als we met zielige slachtofferplaatjes gaan leuren. En dat is dus wel een harde grens. Maar hier niet. Al doende leren we…
(DDB-columnist Evelijne Bruning is directeur van The Hunger project. Voor meer info: klik hier)
nl
