Sunset-fondsen

Bij het afscheid van FIN-voorzitter Jan Scherphuis vorige week pakte gastspreker Paul Schnabel de zaal in met zijn charmante en ogenschijnlijke losse-pols-voordracht. De directeur van ons Sociaal Cultureel Planbureau schuwde de kwinkslag niet, maar voor de goede verstaander in zijn gehoor - dat overwegend uit grijzende bestuurders van vermogensfondsen bestond - had hij wel wat huiswerk. Schnabel, zelf actief als bestuurder het Fonds Psychische Gezondheid, vermeed op slinkse wijze het nare woord ‘oppotten', maar hield een betoog tegen het automatisme in kringen van vermogensfondsen om altijd iets weg te zetten "voor slechtere tijden". In zijn pleidooi voor meer durf in de besteding lanceerde Schnabel het begrip "sunset-fondsen": doelgerichte projectfondsen met een gelimiteerd bestaan van vijf tot tien jaar. Voor veel bestuurders is dat vloeken in de vermogenskerk, die altijd voor de eeuwigheid lijkt opgericht. Maar waarom eigenlijk, vroeg Schnabel zijn gehoor? Het zijn relevante existentialiteitsvragen die bij veel vermogensfondsen helaas nooit op de bestuursagenda komen. En dat is jammer, want er is meer dan ooit behoefte aan civil society-organisaties die door deskundigheid en kapitaal als echte changemakers een wezenlijke bijdrage kunnen leveren aan de oplossing van de grote vraagstukken van onze tijd: van armoede en van het klimaat. Het is goed dat opinionmakers als Paul Schnabel de slapende reus van de filantropische sector zo af en toe eens een por in de zij geeft.

Ps: voor het verslag van het afscheid van Jan Scherphuis als voorzitter van de FIN: klik hier.