Social venturer Poelmann

Oog in oog met de beruchte terriër Sven Kockelmann zat gisteravond Boudewijn Poelmann, een van de oprichters van de goede doelenloterijen. Dat kon knetterende tv opleveren, maar dat gebeurde in het geheel niet. Voor een belangrijk deel lag dat aan Poelmann, die een ogenschijnlijk relaxte indruk maakte en alle vragen van Kockelmann bijna achteloos en tamelijk overtuigend pareerde. Nu is het in een format van 25 minuten vrijwel ondoenlijk om alle aspecten van Poelmanns lange carrière bij de goede doelenloterijen voldoende diepte te geven, maar al snel werd duidelijk dat de interviewer zich in het loterijen-dossier onvoldoende had ingelezen. Het maakte dat Poelmann zijn ondervrager op technische punten bijna kinderlijk moest corrigeren.
De verwachte aanval over de vermeende zelfverrijking van Poelmann en de drie andere oprichters bleef beperkt tot wat plaagstootjes. Met geen woord repte Kockelmann over de nog altijd niet ingetrokken beschuldiging door NRC Handelsblad: de krant schatte vorig jaar dat de oprichters van de goede doelenloterijen er samen 80 miljoen euro aan hebben verdiend.
Interessant werd het pas toen Kockelmann kwam bij de persoonlijke motieven van Poelmann. Deze noemde het ‘misschien wel de tragedie van zijn leven’ dat niemand hem eigenlijk in een hokje kon plaatsen. ‘Tegenwoordig noemen ze het social venture’, zei Poelmann, ‘daarvan wilde ik vanaf het begin ondernemer worden.’
Jammer dat we niet meer konden horen over de persoonlijke reflecties van Poelmann, die zich toch graag laat portretteren als een van de grootste filantropen op aarde. Dat is een claim die volstrekt onhoudbaar is omdat Poelmanns miljarden voor goede doelen immers komen van zijn lotenkopers. Hij schatte zijn persoonlijke donaties aan goede doelen op 50.000 tot 100.000 euro per jaar. Dat laat onverlet dat Poelmann als ‘social venturer’ natuurlijk wel tot inspiratie strekt. Het gouden idee van de Postcodeloterij; de moeizame start en tegenwerking in de beginfase en de uitbouw tot een zeer indrukwekkend imperium dat ook internationale aspiraties heeft, dwingt bewondering af bij entrepreneurs. En misschien ook wel bij de volksvertegenwoordigers, die beter kunnen snappen waarom het ‘level-playingfield-argument’ van Poelmann als voorwaarde voor hervorming van het Nederlandse kansspelbeleid misschien nog niet zo’n slecht argument is.

Uitzending terugzien? Klik hier.