nlFM-redacteur Eduard Kruseman maakte een reis door Zuid-Afrika. Wat kunnen 
Bij tijd en wijle komen geluiden op dat niet alleen Zuid-Afrika maar het gehele continent beschouwd moet worden als verloren. Uit humanitaire oogpunt op zijn minst een dubieus standpunt. Het is waar dat de problematiek alleen al in Zuid-Afrika enorm is: gebrek aan werk en geschoold personeel enerzijds, de enorme problematiek van mensen die met het HIV-virus zijn besmet anderzijds. Daarnaast onderwijs- en gezondheidsvoorzieningen die dringend om verbetering vragen. Bovendien is er een groeiende angst voor een toename van corruptie onder de machthebbers. Allemaal negatieve signalen. Aan de andere kant: genoeg noden voor welke organisatie dan ook om haar humanitaire gezicht te laten zien.
Black Economic Empowerment
Sinds Mandela in 1994 aan de macht kwam heeft de zwarte bevolking geleidelijk de touwtjes in handen gekregen. Het Afrikaans Nationaal Congres (ANC), de partij van de inmiddels door Mkebi opgevolgde Mandela, heeft 67% van de zetels in het parlement en kan dus wetten doodrukken. De Black Economic Empowerment-act (BEE) maakt het bijvoorbeeld voor een blanke buitengewoon moeilijk een bedrijf te starten. Zo moet je personeel voor het merendeel uit zwarten bestaan en word je gedwongen met zwarte afnemers of toeleveranciers te werken. Dat wordt niet alleen als norm gehanteerd in het Zuid-Afrikaanse bedrijfsleven, maar ook bij vertegenwoordigende sportteams, die voor 90% uit kleurlingen moet bestaan.
Daarbij gaat het niet altijd om kwaliteit. Als je zelf als blanke niet eens je bedrijf mag runnen zoals jij het wilt, waarom zou je dan nog investeringen doen? Zo denken helaas vele jonge blanken van een nieuwe generatie. Zij gaan in het buitenland studeren en keren niet meer terug naar hun vaderland. Dat is een tendens die onder de blanke gezinnen duidelijk merkbaar is.
