nl
Door Sébastian Duchène*
Als we willen werken aan een mooiere wereld is verbinding heel belangrijk. Niet alleen maken onze verregaande technologische verworvenheden, de mate waarin we ons hebben gespecialiseerd en de complexiteit van de uitdagingen waar we voor staan dat we elkaar nodig hebben om echte oplossingen neer te zetten, ook kun je op vele plekken al prachtige initiatieven vinden die we met z’n allen nog veel meer kunnen benutten.
Ik ben wel eens jaloers op de natuurlijke verbinder: op het optimisme, op het gemak waarmee deze zich door de wereld begeeft en mogelijkheden aan elkaar knoopt. Die vaardigheden bezit ik minder. Maar gelukkig er zijn meer manieren waarop we kunnen bijdragen aan waardevolle verbinding.
Eén daarvan is taal. Taal opent letterlijk werelden, veel letterlijker dan we tegenwoordig geneigd zijn het woord te gebruiken. Laat ik dit verduidelijken met een analogie, een kort zijspoor. Ik reed de afgelopen tijd met enige regelmaat met de trein langs een weiland dat langzaam werd omgevormd tot woonwijk. Nieuwbouwwijken zijn niet de meest inspirerende omgevingen, maar in de aanbouw ervan gebeurt wel iets interessants. De leegte van de grasvlakte wordt gevuld. Niet lukraak, maar met regels. Door plaatsing van bouwwerken, objecten en planten articuleert de ruimte en ontstaat betekenis. De gebruiker ziet het grijze asfalt als weg om je van hier naar daar te bewegen. Een vlak van bruinrode steentjes naast de straat presenteert zich, omdát het zich naast de straat bevindt, als parkeerplaats. Een dergelijk vlak in een winkelgebied presenteert zich als plein.
De manier waarop de ruimte aan de hand van regels en conventies wordt ingevuld brengt betekenis, bepaalt hoe we het ervaren. Hetzelfde doet taal. Taal biedt een raamwerk dat bepaalt hoe de wereld zich aan ons presenteert en hoe we ons tot de dingen (en elkaar) verhouden.
Dat biedt mogelijkheden. Door het introduceren van een nieuw denkraam, kunnen we nieuwe verhoudingen mogelijk maken. Denk aan de actuele aandacht voor genderdiversiteit, die laat zien hoe onze taal ons de wereld (vaak onbewust) laat onderverdelen in masculiene en feminiene dingen. Een onderverdeling waarvan we ons steeds meer afvragen in hoeverre die past en relevant is.
Bij MAEX hebben we de Sustainable Development Goals omarmd in ons streven een nieuw raamwerk - in dit geval een impact visualisatiemethodiek - neer te zetten om de leefwereld van maatschappelijke initiatieven beter te verbinden met de systeemwereld van bedrijven, fondsen en overheden. Deze 17 werelddoelen zijn helder, fris en bovenal herkenbaar omschreven in woord en beeld.
De SDG’s zijn misschien niet volledig en ook niet overal even coherent, maar zij bieden wel een toegankelijke taal om op een vernieuwde manier te kijken naar de uitdagingen waar we met z’n allen voor staan. En daarmee presenteren ze zich als een inspirerend gereedschap om elkaar te vinden op deze doelen.
Auteur Sébastian Duchène is bij Maatschappelijke Beurs MAEX verantwoordelijk voor ontwikkeling & data .
Meer columns van MAEX lezen? klik hier
