nl
De belastingmaatregelen onderschrijf ik, de onderliggende berekeningen niet. Door alleen naar vermogens te kijken en niet naar een veel belangrijkere indicator als inkomens, geeft de organisatie een fout beeld van wereldwijde ontwikkelingen. Bovendien doet ze geen recht aan de successen van haar eigen sector, de ontwikkelingssamenwerking.
Kijk je alleen naar iemands vermogen, dan is een juist afgestudeerde fiscalist aan Harvard met twee ton aan studieschuld, heel wat armer dan een straatarme Afrikaan. Deze slaagde er immers nooit in om een lening te bemachtigen en zo een schuld op te bouwen. Volgens de onderliggende cijfers van Oxfam woont dan ook bijna 20 procent van de ‘allerarmsten’ in de VS en Europa, terwijl zich bijvoorbeeld in China geen extreem arme mensen meer bevinden.
Dat is natuurlijk onzin. Op grond van het door Oxfam zelf gehanteerde armoedecriterium (inkomen van minder dan 5,50 dollar per dag) is 27 procent van de Chinezen nog arm, tegen anderhalf procent van de Amerikanen. Door zowel rijke mensen met schulden op te tellen bij mensen zonder vermogen, en door deze vervolgens af te zetten tegen een kleine groep zeer vermogenden, slaagt Oxfam er weliswaar in ons te choqueren, het draagt echter weinig bij aan ons begrip van een wereld waarin armoede snel daalt.
Oxfam had ook nog een ander verhaal kunnen vertellen. Dat, bijvoorbeeld, in 1990 wereldwijd 67 procent van alle mensen minder verdiende dan 5,50 dollar en dat dit vandaag 47 procent is. Of dat in 1990 nog 93 kinderen op de duizend stierven voor hun vijfde jaar, en dat dit er nu 39 zijn.
Met recht had Oxfam zelfs mogen claimen dat zij een niet te onderschatten bijdrage aan deze prachtige ontwikkelingen leverde.
Wat vindt u? Bent u het eens met de strekking van deze column, of juist (helemaal) niet?
Stuur uw reactie aan: @lenthe.nlmedia@lenthe.nl
