Meelifters

Als mensen met elkaar iets moeten presteren neemt elk individu de rol die hem het beste ligt. Dat leidt vaak tot een boeiend spel, want mensen heb je in alle soorten. Zo heb je leiders, werkers en meelifters. Leiders hebben mijn aandacht, werkers mijn sympathie, en meelifters mijn compassie. Werkers zijn de leukste, want die staan altijd klaar, zijn loyaal en zorgen ervoor dat Nederland marcheert. Knap want we hebben er steeds minder van. Meelifters zijn anders, die maken behendig gebruik van de omstandigheden, die reizen zonder doel. De hang naar gemak maakt ze tot speelbal van hun eigen onvermogen, of het is een bewuste keuze. Zij hebben eigenlijk behoefte aan leiding. Daar heb je wel leiders voor nodig. Dan wordt het spel pas echt boeiend. Want binnen deze ‘league' geldt opnieuw het onderscheid naar leiders, werkers en meelifters. Heb jij een leidinggevende uit de laatste categorie dan heb je het niet gemakkelijk, tenzij je zelf een leider of werker bent, want jij haalt de voldoening uit jezelf. En je weet: ze komen en gaan. Maar hoe moet het nu als jij - hopelijk tijdelijk - een meelifter bent...? Tja!

Het klinkt moralistisch. En zo is het ook bedoeld. Want non profit organisaties zijn niet opgezet voor de werkverschaffing of als speelplaats voor mensen die ‘leuk' werk zoeken. Zingeving is in de eerste plaats vrijetijdsbesteding. De schaarste aan vrijwilligers biedt alle ruimte aan die behoefte invulling te geven. Zorgelijk wordt het wanneer je tegelijkertijd ook de leiding hebt opgeëist. Dan hoop ik altijd dat al die werkers het massaal laten afweten.

 

Fons van Rooij is directeur van WWAV Marketing & Communications