nlIs er een echte vertrouwenscrisis tussen donateurs en goede doelen? Wie de longitudinale macrocijfers van Geven In Nederland beschouwt, zal niet direct in paniek raken van de laatste uitkomst van het Nederlands Donateurspanel (nog nooit was het vertrouwen van donateurs in het vijfjarig bestaan van dit online panel zo laag). Toch lijkt het niet verstandig blind te varen op de hondstrouwheid en conjunctuurongevoeligheid van de Nederlandse donateur. Of te denken dat het NDP een masochistisch instrument voor een selffulfilling prophecy is. Wie zijn oor op de grond legt, weet dat ook het goede doelendomein intussen structureel betrokken wordt in de algemene vertrouwenscrisis van consumenten in instituties als overheid, politiek en bedrijfsleven. De pavlov nu is om "het vertrouwen te herwinnen", maar de grote vraag is of dit wel een reële doelstelling is. Het begint er op te lijken dat de sector een kroonjuweel probeert te bewaken dat allang gestolen is. Die gedachte overviel mij bij het lezen van de column van Jamy Goewie in deze FM: zij denkt en werkt als directeur van een jonge ontwikkelingsclub vanuit een fundamenteel ander paradigma dan het babyboomende bestuursestablishment. Jeugdige overmoed, hyperige onbezonnenheid, waan van de dag? Mmm. Ik zou op die analyse niet mijn geld zetten. Wel op een stevige discussie met de bestuurders in het Land van Goed Doen, dat moet oppassen niet het Land van Ooit te worden.
Edwin Venema, hoofdredacteur FM
Ps: Overigens blijf ik van mening dat Carthago verwoest moet worden. Wanneer komt de sectorbrede propaganda- en voorlichtingscampagne voor een collectieve "reality check" over wat goede doelen wel en niet vermogen?
