nl
Want juist omdat het helaas nog wel even duurt voordat we ons einddoel (het einde van honger en armoede) hebben bereikt, wil het verlammende gevoel van het niet goed genoeg doen nog wel eens snoeihard toeslaan. Mede daarom hebben we dus de Joepie-Bel. Zo’n tafelbelletje zoals je ook wel eens op de balie van een klein hotel ziet staan, voor als die onverhoopt even onbemensd is. En elke keer als er iets goeds gebeurt - een nieuwe bijdrage, een vers compliment, of gewoon een leuk gesprek - slaan we op die bel. De mogelijkheden voor een PING-moment blijken eindeloos veel ruimer dan de kans op een klacht. Vervolgens roepen we dan nog even heel hard dwars door het kantoor wat de aanleiding is. Gevolgd door een berichtje op de team-app, voor wie net even niet op kantoor is. Kost al met al minder dan een minuut. Maar het voedt het zo broodnodige gezamenlijke gevoel van vooruitgang. Daarnaast inmiddels vaste prik: de directie staat bij een sport-evenement voor het einde van de honger hoogstpersoonlijk aan de finish. Met pompons, bellenblaas en andere feestelijke attributen. Om élke deelnemer toe te juichen. En dan niet alleen de allersnelsten, maar net zo goed de nummers laatst. Vaak zijn dat immers minstens net zo grote helden.
Maar ook op minder voor de hand liggende plekken werkt het juichbeleid door. Zo besteden we nu extra aandacht aan onze afwijzingsbrieven; er is nu eenmaal lang niet voor iedereen die bij ons wil komen werken plek. Dat we dat nee-dank-u netjes afhandelden, leek eerst eigenlijk niet meer dan normaal. Totdat er een compliment kwam wegens ‘de mooiste afwijzing ooit.’ Ping! Dat hielp ons dus weer om de lat van de liefdevolle aandacht voor iedereen die met ons contact maakt nog weer wat hoger te leggen.
Daarom deze tip voor Erkennings-bobo’s: elke stap vooruit vrolijk vieren heeft een veel hoger rendement dan een keurige klachtenregistratie…
