Iedere fondsenwerver hoopt dat donateurs vaste gevers worden. Het streven is om hen dusdanig bij het doel te betrekken dat zij op den duur niet incidenteel, maar structureel een bedrag gaan overboeken. Bij voorkeur via automatische incasso, dat werkt makkelijk en geeft de ngo zicht op inkomsten in de toekomst. Vanuit goededoelenorganisaties bezien dus volkomen begrijpelijk. Maar hoe ervaart een donateur deze gang van zaken?
We weten dat incidentele gevers zich vaak ergeren aan de stroom van bedelbrieven en e-mails die volgen op een overboeking. Eenmalig geven past kennelijk maar moeilijk in de modus operandi van ngo’s. Die incidentele gever moet overgehaald worden om op zijn minst vaker een gift te doen. Maar is dat een effectieve wervingsstrategie? Onderzoek kan hier antwoorden geven.
Nederlanders zijn vrijgevig: ruim tachtig procent van de bevolking geeft wel eens aan een goed doel. Geven wordt dus breed gedragen, maar dat betekent wel dat het gemiddelde bedrag niet bijzonder hoog ligt: circa veertig euro per persoon in een jaar. Vaak naar aanleiding van een acuut probleem dat de media in beeld brengen: een natuurramp of hongersnood bijvoorbeeld.
Dit betekent ook dat donateurs regelmatig van geefdoel wisselen, ‘hoppen’, al naar gelang de urgentie. Dat brede draagvlak voor steun aan maatschappelijke doelen is een typisch kenmerk van Nederland. In de VS bijvoorbeeld geeft - anders dan weleens wordt gedacht - een veel lager percentage van de bevolking aan a good cause. Daar moet men het hebben van een kleine groep major donors die grote bedragen storten.
Het is daarom de vraag in hoeverre dat typisch Nederlandse patroon van geven veranderd kan worden, nog los van de kwestie of zoiets wenselijk is. Misschien kunnen goede doelen zich beter aanpassen aan het consistente patroon dat zich al decennia aftekent: veel donateurs van kleine giften, die meebewegen met de actualiteit. Dit zou betekenen dat de sector zich meer moet instellen op veel incidentele of tijdelijke donateurs, en niet vooral moet streven naar vaste giften per incasso.
Er is nog een andere reden om vraagtekens te zetten bij het ‘ideaal’ van de vaste ‘incassodonateur’: de handeling van welbewust een gift doen, vervalt dan. Wie jaarlijks een vast bedrag laat afschrijven van zijn bankrekening, verliest eerder de binding met het goede doel dan iemand die actief en eigenhandig een overboeking uitvoert. Zo bezien zou automatische incasso, hoe handig en goed besteed ook, zelfs het geven kunnen schaden.
nl
