nl
Minder Angelsaksisch, minder mannelijk
Jarenlang klonk de klacht dat het IFC wel érg Angelsaksisch was. Een hele reeks aan gezaghebbende mannen (voornamelijk) en vrouwen uit de VS en Groot-Brittannië gaven de toon aan. Terecht, want daar ligt de basis van het vak.Inmiddels zijn veel van deze eminences grises te oud, soms overleden, of teruggetreden om plaats te maken voor een veelkleurige generatie jongeren uit de hele wereld. Onder wie opvallend veel vrouwen. Maar de ‘ervaren ouwe rotten’ die er zijn, trekken nog steeds volle zalen. ‘Van deze man kunnen wij zóveel leren,’ aldus een jonge fundraiser na een sessie met de charismatische Alan Clayton (30 jaar in het vak). ‘Ik moet zorgen dat mijn board dit ook ’s hoort.’ Inderdaad, dat is en blijft de uitdaging.
Thema dit jaar: Together we can
Mooi motto, met een sympathieke en activistische Obama-klank. En wie kan er tegen zijn? In een wervelende openingssessie (altijd een sterk punt van het IFC) kwam een hele reeks bevlogen fundraisers/activisten/ngo’s voorbij. En allemaal getuigden ze van de absolute noodzaak tot co-creatie, échte samenwerking en niet meer denken en spreken in termen van ‘hulp’ en ‘benificiënten’.Competitie is uit, samenwerking is in. Dat alles uiteraard mogelijk gemaakt door ongekende technische en digitale mogelijkheden. Een ongekend idealisme kenmerkt deze opkomende generatie fondsenwervers en ngo’s. Ook de jobtitles zijn diverser dan ooit: chief innovation, dream broker, engagement director…
Oude rolverdeling vervaagt
Aliza Napartivaumnuay (Thailand) vertelde aanstekelijk hoe zijn Socialgiver bedrijven, consumenten en sociale projecten op éen digitaal platform (socialgiver.com) met elkaar verbindt. ‘De oude rollen vallen weg, iedereen heeft op de een of andere manier iets bij te dragen.’ Socialgiver faciliteert met een combinatie van crowdfunding, fundraising en social shopping ‘a lifestyle with a social twist’. En daar zijn vooral jongere consumenten en ondernemers zeer gevoelig voor.Giving Tuesday: fun,vrijheid en geen grote merken
Ook indrukwekkend: de groeiende beweging van Giving Tuesday (Global Day of Generosity), een initiatief om na de jaarlijkse consumptie-explosie van Black Friday ook een dag te wijden aan geven. Inmiddels is Giving Tuesday ook populair in landen waar Black Friday helemaal niet bestaat. Ook hier weer: iedere organisatie/initiatief/actie kan zich laagdrempelig aansluiten bij Giving Tuesday.Asha Curran van Giving Tuesday: ‘Oude fondsenwerving werkt vaak met een ondertoon van schuldgevoel. Bij Giving Tuesday overheerst de fun, de vrijheid en het positieve gevoel van het geven.’ Ook nieuw: Giving Tuesday is een anti branded movement. Curran: ‘Onze verhouding met grote merken is totaal anders dan twintig jaar geleden. De ervaring telt en niet de kracht van een bekend merk. Daarom is elk klein initiatief van harte welkom bij Giving Tuesday’. Dat op zijn beurt alweer aardig bezig is zelf een brand te worden.
Grote thema’s en debatten
Het programma van dit IFC kende zoals altijd weer een flink aantal ‘technische’ workshops over ondermeer online werving, blockchain, etc. Ook de masterclasses lof. Bijvoorbeeld Innovation Camp met onder anderen Marcelo Iniarro, creatieve innovator bij uitstek. Maar wat het IFC ook deze keer zo zinvol maakte zijn toch vooral de sessies en debatten die gaan over de grotere ontwikkelingen en kwesties, zoals ethiek, leiderschap, psychologie en veranderende machtsverhoudingen tussen man en vrouw.Vrouwen tonen onvoorstelbare veerkracht
Wie de plenaire slotsessie schrapte, heeft dit jaar écht iets gemist. Indrukwekkend en aangrijpend: de getuigenissen van twee vrouwen die victim/survivor (We are both!) zijn van massa-verkrachtingen in conflictgebieden om de vijand te demoraliseren en terreur te verspreiden.Esther Dingemans van de Dr. Denis Mukwege Foundation (voor gerechtigheid en herstel van slachtoffers van verkrachting als oorlogswapen) betoogde dat zelfs mensen die de ‘donkerste plaatsen van de terreur’ hebben gezien en ervaren, toch weer in staat blijken een nieuw leven op te bouwen.
Dalal Alikheiro (die als Jezidi negen maanden werd vastgehouden in een rape camp van ISIS) en de Oegandese Sylvia Acan (door rebellen werd gekidnapt) vertelden sober en aangrijpend over hun ervaringen en hun veerkracht.
Beiden trekken nu de wereld rond met hun verhalen en zelf opgerichte organisaties voor war rape survivors. ‘Justice will be done in the end,’ zei Acan op ferme toon. Een minutenlange staande ovatie liet zien dat ook de zaal niets liever wilde.
