Goed of fout?

Oude koeien zijn er om uit de sloot gehaald te worden. Wie het nieuwe CBF-voorlichtingsfilmpje bekijkt, blijft met veel vragen zitten. Vooral als je niet over een CBF-Keurmerk beschikt.
Het filmpje (25 sec.) laat twee aardige collectanten zien. De een werft volgens de voice over voor een goed doel dat wel te vertrouwen, maar de andere voor een doel dat ‘niet te vertrouwen is’. Stem: ‘Lastig hè?’
En dan: ‘Goede doelen met het CBF Keurmerk voldoen aan strenge criteria. Weet waarvoor je geeft. Kijk op cbf.nl.’ Einde filmpje.
De boodschap is duidelijk: aan de buitenkant kun je niet zien of een goed doel te vertrouwen is. Gelukkig hebben we het CBF! Alle goede doelen met een CBF-Keurmerk voldoen aan strenge eisen (welke?)!
De implicatie is onontkoombaar: alle goede doelen die géén CBF-Keurmerk hebben, zijn op zijn minst verdacht. Hoe vriendelijk de collectanten je ook toelachen, zonder CBF-Keurmerk is doneren Russisch roulette geworden. Daar sta je dan met de collectebus voor een nieuwe wipkip in de buurt.
Is dat niet erg flauw? Op de website van het CBF staan immers ook heel veel niet-keurmerkhouders met allerlei gegevens. Informatie genoeg toch? En burgers zijn toch mans genoeg om zelf informatie in te winnen?
Daar valt wel wat op af te dingen. Het CBF kennen veel mensen wel van naam, maar wat ze precies doen? (alles controleren toch?) Door wie ze betaald worden (door de overheid toch?) Of een keurmerk verplicht is (ja, net als de APK toch?) Of het CBF de enige toezichthouder is (nog drie andere keurmerken?)…
Zonder die basisinformatie wordt een voorlichtingsfilmpje met onmiskenbare Postbus 51-allures wel erg eendimensionale propaganda: goed of fout? Zwart of wit?
Het is goed als er orde komt in het goede doelendorp van de duizenden organisaties die om maatschappelijke steun vragen. Het is nog beter te weten dat voor het toezicht niet één almachtige Bromsnor bestaat.