Herbedraden: door steeds opnieuw te bewijzen wat werkt

Groots en geweldig vond ik het weer. Het Goed Geld Gala, deze week. In de lange rij voor de beveiliging bij theater Carré stonden honderd goede doelendirecteuren en hun bijbehorende bestuurders al ruim voor aanvang te stralen. Nou ja, bijna allemaal, want eentje mompelde binnensmonds dat dit toch wel de ergste avond in zijn bestuurlijke jaarkalender was. Wegens ‘overmatige zelfbevlekking.’

Maar mijn pret mocht dat niet drukken. Onbevlekt ontvangen bestaat volgens mij sowieso niet in goede doelenland. Zelf vind ik het Goed Geld Gala zo geweldig, omdat er in één woeste klap onmeunig veel moois mogelijk wordt gemaakt. Hoogleraar Theo Schuyt doceerde de wachtrij dat Koninklijk theater Carré ooit als tempel voor de volksverheffing was gebouwd. Door een filantroop, natuurlijk. ‘Dat zouden we nu niet meer durven zeggen, volksverheffing’, mompelde zijn bebrilde buurman.

Maar is dat in feite niet precies wat de Postcode Loterij doet? Allereerst natuurlijk door in 28 jaar ruim 5 miljard van het volk verkregen euro’s uit te keren aan heel veel goede doelen. En door dag in, dag uit te laten zien wat er allemaal wél kan in de wereld. Niet in het getourmenteerde jargon waarin zo veel goede doelen zich hebben gespecialiseerd. Maar in huis-, tuin- en keukentaal. En bovenal onontkoombaar. Niet voor niks was ook dit jaar de opbrengst van de loterij alwéér gegroeid.

De hoofdspreker van de avond was een ecoloog, die liet zien hoe veel hoop er is als we investeren in het herstel van kapotgemaakte landschappen. Maar veruit de beste speech van de avond kwam van Bill Clinton – schijnbaar broos, maar bijna stiekem briljant. Elders op deze site al uitgebreid uitgelicht door Edwin Venema. De voormalig president belichtte zijn recept om de mensheid begrip bij te brengen voor het belang van diversiteit en samenwerking. Wat we vroeger volksverheffing zouden noemen, denk ik zo maar. ‘Je moet het brein herbedraden door steeds opnieuw bewijs te laten zien van dat wat werkt.’ En zo is het maar net.

Zou een volgend kabinet het aandurven om voortaan verse subsidies feestelijk uit te laten reiken door de braafste belastingbetaler en de ambtenaar van het jaar? Mij lijkt het wel wat…  

Nota bene - onder goede doelen wordt soms flink gemopperd over de 'Black Box van Boudewijn'. Omdat het ondoorzichtig zou zijn hoe het geld wordt toegewezen. En daar was ik dan ook oorspronkelijk  van plan om vandaag over te schrijven. Omdat juist het ontbreken van vaste stramienen zo vrolijk veel vrije ruimte geeft. Maar dat deed een journaliste deze week al veel beter, want van binnenuit belicht.

►Wie ben ik? Vroeger hoofdredacteur van vakblad Vice Versa, en nu al weer acht jaar directeur van een goed doel dat heel hard werkt aan het einde van de honger. Met grote kans op impact, en met hele mooie resultaten. Maar ook, laten we meteen maar eerlijk zijn, zelf te dik. En met blauw haar. Dus deze match kon niet missen. Voortaan laat ik in de Dikke Blauwe minstens maandelijks mijn licht schijnen op een vraagstuk waar ik over struikel.