Van een afstand bezien is de mensheid bezig met het vechten tegen een virus en wordt er koortsachtig gewerkt aan oplossingen om snel weer in onze oude gewoonten te kunnen stappen. De toestand waar we onszelf in hebben gemanoevreerd, maakt vooral veel emoties los, waaronder angst.
Een vaccin geeft velen mogelijk vertrouwen, maar de staat van onzekerheid, onvrijheid, polarisatie, angst en zorgen, worden niet opgelost met het wegzakken van het virus. We hebben te maken met een bijzondere conditie waar de mensheid als geheel onder lijdt.
De transformatie die nu zo nodig is, zou kunnen versnellen met een perspectief op een 'betere wereld‘. Een betere wereld is min of meer gedefinieerd in de 17 sustainable development goals, de duurzame ontwikkelingsdoelen, vanuit het idee, dat wanneer we iedereen de omstandigheden kunnen bieden om naar zijn/haar grootste potentieel te leven, dat invloed heeft op het grote geheel. De ontwikkelingsdoelen mogen we lezen als iets dat ons allemaal aangaat, en niet als een overheidszaak, niet een zaak van bedrijfsleven of van hen samen met wat NGO’s. De wereld waar we naartoe willen bewegen komt, zodra wijzelf, een ieder van ons, individueel, tijd en aandacht gaan geven aan wat we wél willen, in plaats van wat er allemaal niet deugt.
Onze motivatie, als individuen (en ondernemers), bestaat eruit ons onderdeel te voelen van iets dat groter is dan onszelf. De overtuiging dat we allemaal kleine handelingen kunnen en moeten doen om het verschil te maken in ons eigen leven, en de levens van mensen om ons heen.
De nieuwe werkelijkheid vormgeven stijgt uit boven het even volhouden, wel of geen mondkapje, of wel of niet vaccineren. Het gaat om de vraag hoe we willen leven met elkaar. Van polarisatie naar verbondenheid, van oude, niet meer functionerende systemen naar nieuwe vormen, van mondiaal naar meer lokaal, maar dan in brede verbondenheid.
Hoe kwam het ook alweer dat we het idealistisch zijn gaan vinden om te denken in termen van inclusiviteit? Het ontkennen dat we allemaal onderdeel uitmaken van hetzelfde precaire ecosysteem en allemaal één geheel vormen, heeft nu lang genoeg geduurd. Omdenken is verdomd hard nodig. Laten zien van individuele random acts of kindness (doe het eens, je krijgt altijd return on investment). Zelf positiever in het leven gaan staan, het gepolariseer en de meningsvorming maar eens loslaten, en dat combineren met de grote beweging van samenwerken in vertrouwen.
Laten we niet krampachtig in stand proberen te houden wat we hadden, maar, met ons concentreren op de visie op een betere wereld. Werken aan een zinvolle ontwikkeling van alle kinderen, aan een frisse, voedende natuurlijke omgeving, en aan een verdeling waarin waardoor niemand wat te kort komt. Er ìs geen gebrek. Er is alleen maar gebrek aan focus op dit ene doel.
Einstein zei: “We kunnen onze problemen niet oplossen met het hetzelfde denken dat we gebruikten terwijl we ze creëerden.” Anders denken, dáár worden we beter van.
Margot Cooijmans is directeur van de Philips Foundation. Ze is aan De Dikke Blauwe verbonden als DDB Expert Corporate Foundations.
►Wilt u meer bijdragen lezen van Margot Cooijmans? klik hier
Corporate Foundations