Geen nieuws

Alle journaals openden gisteren met het Volkskrant-nieuws over forse ontslagen bij een aantal hulpclubs. Maar is dat nieuws? Nee natuurlijk. Het is meer de kroniek van een aangekondigde dood. Al enkele jaren geleden is duidelijk geworden dat de subsidiestroom vanuit de overheid snel zou opdrogen. Hulpclubs die daarvan (vrijwel) geheel afhankelijk waren, stonden voor de zware opgave om zich te richten op andere, private inkomstenbronnen. Geen gemakkelijke klus als je hele organisatie doordesemd is van subsidiedenken. Je hele infrastructuur, cultuur – bijna je DNA - in een paar jaar tijd veranderen, vraagt het uiterste. En zo’n radicale koersverlegging is al helemaal niet gemakkelijk omdat de internationale solidariteit het laatste decennium ernstig geërodeerd is. Hulpclubs vechten daarbij tegen de beeldvorming van organisaties die koffers met geld zonder enige tegenprestatie afstorten in bodemloze derdewereldputten. Aan die beeldvorming zijn de organisaties na jarenlange rozewolk-communicatie ook deels zelf schuldig en het bekende na-ijleffect ervan werkt op dit moment extra nadelig uit. Het aangekondigde ontslag voor veel medewerkers is niet alleen slecht nieuws híer, maar het betekent ook dat veel projecten dáár zullen stoppen. Het is te hopen dat de getroffen organisaties erin slagen om de komende jaren zelf voldoende draagvlak in de samenleving te verwerven – bij burgers en bedrijven – om hun werk te continueren. Dat betekent dat ze extra inspanningen moeten doen om hun missie en impact bij de gevers duidelijk te maken. Never waste a good crisis.