Geen loket, maar attitude

Een goed doel is tegenwoordig een schaap met vijf poten in een glazen huis. Iedereen wil wat van ze: toezichthouders, donateurs, belangengroepen, wetenschappers, journalisten... Vaak hoor ik, letterlijk: "We worden er horendol van. We komen nog nauwelijks toe aan ons eigenlijke werk..." Die reactie - nu ook weer herkenbaar n.a.v. de berichtgeving rond de "foute beleggingen" van een drietal fondsen (feitelijk much ado about nothing)- verraadt een visie op het werk van een goed doel anno 2010 die op zijn minst discutabel is. Als je de vraag om transparantie - inderdaad op alle niveaus - deep down inside nog steeds als een hinderlijke onderbreking van je "eigenlijke" werkzaamheden ziet, dan is een strategische sessie-op-de-hei binnenkort beslist een aanrader. Is draagvlakverwerving- en behoud en alle daarbij horende verplichtingen minder core business dan besteding en uitvoering voor een intermediaire, maatschappelijke organisatie? "Transparantie" is volgens mij geen onderbezet en overvraagd loket of afdeling, maar een attitude waarmee alle lagen, processen, producten en diensten van een goede doelenorganisatie doordesemd moet zijn. Dat in de praktijk er niet altijd een direct of adequaat antwoord op vragen van buitenaf kan worden gegeven, is helemaal niet erg. Dat die vragen de facto als hinderlijk worden ervaren wel.