Freek

Je denkt dat je weet wat gaat komen. 'Majesteit', zegt de zwart-gele advertentie, 'vergeet u niet om tijdens uw bezoek aan China...' Een advertentie van Amnesty International: die vragen natuurlijk weer aandacht voor de mensenrechten – nu naar aanleiding van het bezoek van koning Willem-Alexander aan China. Maar dan neemt de tekst een onverwachte wending. Amnesty vraagt de koning 'ook héél even de Nederlandse handelsbelangen aan te stippen?' De oproep is opnieuw een opmerkelijke reclamecampagne van Amnesty International Nederland. Wederom bedacht door het Rotterdamse bureau BVH. Amnesty wil niet meer, zoals vroeger, zakelijk oproepen tot respecteren van mensenrechten.
Cabaretier Freek de Jonge kritiseert de satirische campagne van Amnesty. 'Ik vind de advertentie meer gaan over de identiteitscrisis bij Amnesty dan de mensenrechten in China. Het probleem is integriteit, die ben je kwijt als je met een reclamebureau in zee gaat.'
Wij hebben lang moeten nadenken over die laatste zin. De zoveelste rancuneuze uitglijder van een uitrangerende artiest? Nee. Het zit veel dieper. Freek de Jonge verwoordt hier het geromantiseerde beeld van een goed doel: een clubje activisten dat het opneemt tegen multinationals en overheden. En zich al helemaal niet encanailleert met reclamebureaus: die graaierige roeptoeters van het grootkapitaal. Goede doelen horen bemand te worden door pure vrijwilligers. Alles wat naar professionaliteit riekt, is verdacht. Om elke hoek ligt een strijkstok.
Is dat een abject beeld? Helemaal niet. Sterker nog: het wordt door goede doelen zelf meestal krampachtig in leven gehouden. Maar het probleem is het enorme gat tussen die romantische vrijwilligersbende die au fond geen deuk in een pakje boter trapt en die doelgerichte organisatie die professionals inhuurt om dat nou juist wel te doen. Professionaliteit en integriteit. Resultaten en authenticiteit: beter dan Freek de Jonge hebben wij de professionaliseringsparadox in goede doelenland niet horen formuleren.