Een beetje zwanger

Het was de polderoplossing die je wist dat zou komen.
Vorige week donderdag persten de leden van Goede Doelen Nederland er met veel moeite een compromis uit: zij handhaven het 25 procentplafond voor kosten fondsenwerving als een 'richtlijn' voor de grootste clubs (>2 miljoen euro baten). 'Richtlijn'? Het lijkt een semantisch spel om het begrip 'zachte & harde normen' te vermijden. 'Richtlijn' betekent dat de leden van Goede Doelen Nederland de 25 procentnorm 'vrijwillig verplicht' willen hanteren binnen de nieuwe Erkenningsregeling. Het plafond is daarmee als 'harde norm' verdwenen, maar klopt op de achterdeur aan als 'zachte norm'. Is de zaak hiermee beklonken? Zeker niet.
Om te beginnen is er nog steeds geen beslissing genomen over de wijze waarop de normen binnen de nieuwe Erkenningsregeling uiteindelijk worden vastgesteld. Het is noch geloofwaardig, noch waarschijnlijk dat de koepels hierover alleen zullen beslissen. Het is immers van belang dat de normen breed door de samenleving worden gedragen en geaccepteerd. Normstelling zonder enige inbreng van donateurs of begunstigden, of deskundigen, dat is geen versterking, maar juist afbraak van legitimiteit van de Erkenningsregeling.
Bij onafhankelijke normstelling zou de huidige vorm van rechtsongelijkheid die door de 'richtlijn' van Goede Doelen Nederland wordt gecreëerd, zomaar een 'no go' kunnen worden. Er ontstaat nu immers een tweedeling die aan donateurs nauwelijks uit te leggen valt: je hebt straks goede doelen mét en zónder een 'strijkstoknorm'. Dat is wel het omgekeerde van 'level the playing field'. Het breukvlak dat de 25 procentdiscussie binnen Goede Doelen Nederland veroorzaakte is nu met veel bestuurlijk kunst- en vliegwerk gedicht (chapeau Jan Jaap de Graeff), maar op brancheniveau dreigt de splijtzwam alleen maar groter te worden. Dat krijg je als je een beetje zwanger denkt te kunnen zijn.