nl
Toen het tijd werd voor een werkstuk, werd het wat ingewikkelder. Samen met twee vriendinnen vergaderden ze de vijf belangrijkste vragen bijeen. Maar toen ze daarmee vervolgens naar Fairtrade belden, werden ze vriendelijk afgewimpeld: ‘nee, wij hebben geen tijd voor vragen. Kijk maar op onze website.’ Dat viel de dames vies tegen. ‘Ik ben nu wel een beetje boos op Fairtrade.’
Tsja. Wij worden op kantoor ook wekelijks aangeschreven of gebeld met vragen voor een werkstuk, of een stageplek. En doen dan precies hetzelfde. Ik probeerde ze uit te leggen dat wanneer Fairtrade iemand moet betalen om aan de telefoon antwoord te geven op vragen, dat al dat geld dan dus niet naar de boeren kan gaan. En dat het daarom beter is om het gewoon op de website op te zoeken. Mopperend gingen ze aan de slag.
Alleen: Fairtrade heeft een hele hippe, mooie website. En juist daarom staat er dus bijna geen informatie meer op. Twee van de vijf vragen stonden er maar tussen. Dan dus nog maar een keer gebeld. ‘Stuur dan maar een mailtje,’ zei de telefoondame. In goede Vrije School-traditie hebben de dames vervolgens een goed verzorgde brief geschreven. Met vulpen, en volop vrolijke illustraties met kleurpotlood. Duurt even, maar dan heb je ook wat. Ingescand en gemaild, en ondanks de openstaande vacature voor een nieuwe communicatie-dame was er de volgende dag al antwoord. Knap hoor, zo snel zijn we bij ons op kantoor lang niet altijd.
Helaas deed een ander groepje in de klas hun werkstuk over Tony’s Chocolonely – en als je die belt, komen ze gewoon gezellig langs op school. Om het uit te leggen. Mét een doos vol chocolaatjes. Misschien dat Tony’s juist daarom in een paar jaar zo’n groot succes is geworden… Het tienjarige oordeel is al wel geveld, vrees ik: ‘ze doen bij Fairtrade misschien wel heel goed werk, maar ik vind ze toch niet zo aardig.’ Auw. Wij beraden ons op kantoor om met onze tijd mee te gaan nu dus op einde-aan-de-honger-snoepjes. Of een tegoedbon voor korting op een Wereldbol. Slimme tips zijn ook altijd welkom…
Ten slotte: dit was meteen ook mijn laatste bijdrage op deze plek. Wij hebben onlangs met twee gezinnen samen een vervallen oud huis gekocht, dat we tot nul-op-de-meter paradijs gaan verbouwen. Compleet met voedselbos. Dat vraagt vrij veel van mijn tijd. Voorlopig ben ik dus even uitgevonden. Ik wil de redactie van De Dikke Blauwe bedanken voor de vrije ruimte die ik heb gekregen om mijn ideeën met u te delen. Hou vol, want er is nog meer dan genoeg te doen om deze wereld een betere plek te maken. Ik reken op u.
Evelijne@thehungerproject.nl
P.s.: voor geval u zich zorgen maakt over Gwyneth Paltrow-achtige twittertoestanden bij mij thuis: ik heb de toestemming van mijn dochter om dit stukje te schrijven. ‘Maar zet dan maar niet mijn naam erbij.’ Aldusch.
Redactie en medewerkers van De Dikke Blauwe danken Evelijne Bruning voor een reeks prachtige, en ook goed gelezen columns. Wij vinden het jammer om Evelijne te zien vertrekken als columnist, maar respecteren uiteraard haar keuze: bij haar grote, nieuwe project moeten 'darlings' sneven. Evelijne: opnieuw, enorm bedankt. Misschien een column met foto als het huis-project klaar is.....?
Wilt u alle bijdragen van Evelijne nog een keer nalezen? Dat kan: klik hier.
