nl
Als je verliefd ben en gaat trouwen, denk je liever niet aan een scheiding, schrijft DDB Expert Jamy Goewie in haar column van deze week. Genietend op je roze wolk wil je niet bezig zijn met het einde van je relatie en al helemaal niet met de praktische implementatie daarvan. Toch is het bij impact investment, net als bij een huwelijk, belangrijk om de exit strategie vast te leggen.
Toen ik begon met impact investeren viel me direct op hoeveel tijd er aan de exit werd besteed en hoe raar en tegennatuurlijk dat eigenlijk voelt. Bij een investering is iedereen enthousiast, je hebt veel tijd gehad om elkaar te leren kennen en hebt eindeloze gesprekken gevoerd. Je hebt ideëen gedeeld en de mogelijke groei in kaart gebracht. De investeerder heeft een Due Dilligence uitgevoerd en het bedrijf heeft meerdere experts over de vloer gehad. Als dan nog steeds zowel investeerder als investee enthousiast zijn, zit je dus best wel een beetje op een roze wolk met z’n allen: 'Joepie, we gaan samenwerken! Hoera, we gaan samen een mooi bedrijf laten groeien! Hoezee, we gaan samen de impact vergroten!' De investeerders vinden de ondernemer reuze creatief en innovatief, de ondernemer vindt de investeerders kundig en strategisch.
In die periode dat zowel wij, de investeerders, als de ondernemer in kwestie heel graag door willen met elkaar, komt het onderwerp 'scheiding' ogenschijnlijk uit de lucht vallen. Toch is het bespreken van een exit een vast onderdeel van elke 'deal'. Het bespreken van de exit is belangrijk in het impact investeren, omdat de impact gewaarborgd moet worden. Je moet afspraken met elkaar maken over wanneer de investeerder eruit gaat, onder welke voorwaarden en wie dan mogelijk die aandelen overneemt. Belangrijker nog, we zijn als impact investeerder verantwoordelijk voor het vergroten van de impact. Daarom is praten over die exit zo belangrijk. Daarin wordt namelijk de intentie en afspraak vastgelegd dat de impact bij een exit niet verloren gaat.
Ik heb gemerkt dat het praten over exits soms even wat stroever verloopt, vooral omdat de ondernemer daar eigenlijk nog niet is met zijn gedachten. 'Het komt wel, eerst maar eens ondernemen.' Natuurlijk een juiste houding, maar toch moeten wij richting onze investeerders laten zien dat we zowel impact als financieel rendement borgen bij een exit strategie. Dus moeten we daar van te voren met elkaar over nadenken.
Ik dacht er vandaag over hoe het zou zijn geweest als ik in mijn vroegere rollen, als ontvanger van donaties, al van te voren afspraken had moeten maken over de exit van de donateur. Wat er meestal gebeurde was dat er afspraken waren gemaakt over de duur van de donatie (meestal 3 tot 5 jaar) en dat ik een plan maakte over de manier waarop ik duurzaamheid zou kunnen borgen voor de periode na de donaties.
De vraag die in mij opkwam was: of ik niet meer baat had gehad bij een soort exit onderhandeling bij een filantropisch project. Zou dat kunnen? Had ik ook met een donateur om tafel kunnen gaan zitten om de donatie te koppelen aan een prestatie? Dat een donateur blijft tot een bepaalde milestone is gehaald en dat hij of zij dan ook als onderdeel van zijn exit op zoek gaat naar een nieuwe donateur om het stokje over te dragen, of naar een grotere stichting om het project bij onder te brengen?
Dat in die zin de verantwoordelijkheid van de donateur ook betrekking heeft op z’n eigen opvolging en dat hij/zij de eigen exit regelt door te kijken hoe zijn betrokkenheid in het project kan worden overdragen aan een ander zodat de impact wordt geborgd.
Ik vond het een interessante gedachte en misschien gebeurt dit ook al wel in de praktijk. Zijn er al donaties op huwelijkse voorwaarden? Of is er vooral sprake van een roze wolk met een open eind? Ik zou heel geïnteresseerd zijn om daar eens voorbeelden van te krijgen!
Jamy Goewie is partner bij Shaping Impact Group die 2 impact fondsen beheren en bestuurslid bij Oranje Fonds en Ashoka Nederland.
Venture philanthropy
