nl
Want buurtmoestuinen en tienduizenden andere filantropische activiteiten drogen op als plantjes in de Sahara. Krijgt onze civil power ons sociale ecosysteem weer aan het draaien als corona is uitgeraasd? Of hebben we dan grote brokken van onze sociale en culturele cohesie domweg vernietigd en moeten we weer voren af aan beginnen?
Tijdelijk online in een ander tempo goed doen lukt heus wel. Man en macht van maatschappelijke instellingen en andere sociaal actieven zijn daarop gericht. Virtueel werken en kerntaken overeind houden. Maar welke bestuurders werken nu alvast aan draaiboeken voor het post corona-tijdperk? Een tijdperk waarin instellingen en bedrijven en filantropen hun bestaan en onderlinge samenhang beslist ingrijpend moeten herijken. Omdat hun stakeholders, burger-tevens-consument, dat van hen gaan eisen. En heel anders naar hen gaan kijken.
Mindstretcher 1: wanneer besluit Phillips CEO Frans van Houten 0,001% van zijn R&D budget voor longapparatuur vrij te maken en Longfonds Michael Rutgers te bellen dat hij daarmee zijn activiteiten kan verdubbelen?
Mindstretcher 2: Wanneer besluit Partos-directeur Bart Romeijn zijn leden te motiveren niet langer zelfstandig NGO te blijven, maar het bedrijfsfonds te worden van een (familie)bedrijf dat ook actief is in ontwikkelingslanden?
Don Akkermans, hoofdredacteur a.i. De Dikke Blauwe
►Wilt u reageren op dit DDB-commentaar? Stuur uw reacties in: klik hier
N.a.v. bovenstaand commentaar ontvingen wij de volgende reactie van Willem Stortelder:
Mindstretcher III
De economische teruggang kunnen we met gemak lijden, dat blijkt ondertussen, wat is vitaal? Dus we gaan voor geleidt vasthouden en uitbreiden van die teruggang die een enorme sociale en maatschappelijke vooruitgang blijkt te zijn. Daar kan onze sector inhoud aan geven en voorop gaan.
Mindstrecher IV
Ik keek vannacht naar de integrale uitzending van de Elfstedentocht 1985. Prachtige live beelden in het donker en halfdonker, noeste schaatsers in de winterse ochtendzon, indrukwekkend!
Kijk in vanochtend uit mijn slaapkamerraam en wat denk je; ijs weg!!
Zo gaat alles voorbij. En komt nooit terug.
Goethe zag het zo:
Hymne aan de Natuur
We zijn door haar omgeven
en worden door haar omarmd,
we kunnen niet buiten haar treden,
maar zijn ook amper in staat in haar door te dringen.
Zonder ons uit te nodigen of te waarschuwen
neemt ze ons op in de kringloop van haar dans,
tot we vermoeid zijn en uit haar armen vallen.
Ze schept eeuwig nieuwe gestalten;
wat bestaat was er nog nooit,
wat er was, komt niet weer.
Alles is nieuw en toch steeds weer het oude.
Er is eeuwig leven, worden en bewegen in haar.
Ze verandert eeuwig van gedaante,
er is geen ogenblik van stilstand in haar.
Verleden en toekomst kent ze niet,
het tegenwoordige is haar eeuwigheid.
Ze bouwt steeds en vernietigt weer,
schept en breekt af,
van het eenvoudigste tot het geweldigste.
Zonder dat ze zich schijnt in te spannen
bereikt ze de grootste volmaaktheid.
Wie haar niet overal ziet, ziet haar nergens.
Ze is sterk én kwetsbaar, wijs én zwijgzaam.
Ze is ruw én zacht, liefelijk én verschrikkelijk.
Ze is een geheel en toch steeds onvoltooid.
Ze is goed. Ik prijs haar met al haar werken.
Ze heeft me in zich opgenomen
en zal me er ook uitleiden.
(Een vrije bewerking van een tekst uit 1782, toegeschreven aan de toen 32-jarige Goethe.WS032020)
N.a.v. bovenstaand commentaar ontvingen wij de volgende reactie van Fronnie Biesma:
Dank!
Dat was een fijne Dikke Blauwe met de glasheldere oproep om er nu te zijn voor de mensen met minder sociale en economische reserves; en om tegelijkertijd vooruit te kijken. Want deze nog steeds verbijsterende pandemie kan of ‘een reset’ worden richting duurzaamheid en rechtvaardigheid of een ‘zie-je-wel-ik moet-mijn-grenzen-sluiten-beweging.
Een ding miste ik: ‘Samen’ is deze dagen het mantra.
Ik ben deze weken ook betrokken bij initiatieven rond de grenzen van Europa. Een initiatief rond kampen op de Griekse eilanden waar NU gehandeld moet worden zodat de mensen die daar wonen zich ook veilig en beschermd kunnen weten. Een tweede die een beweging wil creëren voor de langere termijn want als we willen dat ‘wij’ ook weer de mensen op de vlucht omvat gaat dat even tijd kosten. Daar waar mensen niet langer als mens maar als probleem worden gezien gaat iets goed fout.
Vooraf: ik weet dat het zo werkt, vind het niet erg, maak me niet boos; maar wat me de afgelopen weken opvalt is dat het voor de gevestigde NGO’s moeilijk lijkt te blijven een open platform te vormen met alle organisaties en mensen die dezelfde urgentie delen.
Of dat nu gaat om overheden, collega NGO’s of die altijd lastige nieuwe ongeorganiseerde buitenstaanders. Misschien zou het mooi zijn als de sector zich juist nu kan verbinden en ook de eigen grenzen dapper slecht. Het ‘HOE’ is nu eenmaal voor iedereen anders. Iedereen neemt terecht zijn eigen plek in op de schaal die loopt van pragmatiek - rechten eerst’; of van neutraal - politiek. Die ruimte kunnen we elkaar gunnen. Het gaat tenslotte om het ‘WAT’.
Geert Mak schreef afgelopen weekend in de NRC dat Europa wonderen nodig heeft en dat die wonderen steevast gebeuren na collectieve ervaringen zoals het Coronavirus dat nu is. Zo was ook het Europese project een wonder na de gruwelen van de tweede wereldoorlog. We hebben allemaal nu de keus op te gaan voor dat wonder of om ons definitief achter onze eigen grenzen te verbergen. Dat geldt op microniveau voor mensen als jij en ik; op mesoniveau voor onze organisaties op en op het macro politieke niveau binnen de grenzen of mondiaal over de grenzen heen. Je beschermt je achter je deur voor de dreiging die ‘de ander’ is; of je beschermt de wereld tegen de dreiging die je angst misschien kan zijn.
Deze week zag ik een oproep over de situatie in en rond de kampen op de Griekse eilanden; ondertekend door een grote en diverse groep NGO’s.
In alles wat we doen maken we nu zichtbaar wie we ten diepste zijn en willen zijn.
Voor wat het waard is.
Zorg vooral goed voor jezelf en wie en wat je dierbaar zijn.
Fronnie Biesma
fronnie@ondertussenonderweg.nl
