De strijstokjes, ze zijn er weer!

Goede doelen lijden onder de professionaliseringsparadox en worden dagelijks bezocht door het kostenspook. Journaliste Hanny Roskamp beweert in de Adformatie van 23 februari (p.35) ijskoud het volgende over donateursbladen: “De donateur betaalt met zijn lidmaatschap meteen zijn abonnement, waardoor er netto minder euro’s richting goed doel gaan. Strijkstokjes op recyclepapier dus.” Even los van het volstrekt misplaatste woord ‘strijkstokjes’, betekent deze redenering dat goede doelen hun marketing(communicatie), werving of loyalty maar beter kunnen opgeven. Het zijn immers allemaal euro’s die anders naar het goede doel waren gegaan! Het meest deprimerende aan deze redenering?
Zij is 100% salonfähig. Het gaat bij goede doelen namelijk altijd over de kosten, maar nooit over het maatschappelijke rendement. De daarvoor benodigde professionaliteit staat haaks op de diep gewortelde wens om goede doelen vooral te zien als liefdewerk-oud-papierorganisaties. Roskamps conclusie is dus geen uitzondering, maar eerder het zoveelste bewijs van de pijnlijke spagaat waarin veel goede doelen zich bevinden. Het vergt veel innovatie- en communicatiekracht om daar heelhuids uit te komen. En ik vrees ook wat kosten.