De kracht om te dragen

De Geefwet hield eind vorig jaar de gemoederen danig bezig. Wat is de conclusie nu de rook is opgetrokken en ook de Eerste Kamer er een klap op heeft gegeven? De huidige Geefwet laat nog veel te wensen over en lijkt nog niet helemaal te doen waarvoor zij bedoeld is: giften bevorderen. Als we kijken naar schenkingen door bedrijven is de fiscale bovengrens van 100.000 euro van een zodanige kruidenierigheid, dat met name grotere organisaties dit echt al voelen. Ook over de vanaf 2012 verschuldigde Vennootschapsbelasting wordt steen en been geklaagd. En als we kijken naar de facilitering van de kleingevers blijft de situatie onveranderd, namelijk dat het grootste deel van geven in Nederland op dit moment domweg niet fiscaal beloond wordt. Dat komt onder andere door de absolute grens van 1% van het inkomen. Deze drempel werkt evident remmend op het geefgedrag. Al eerder is gepleit voor de invoering van een relatieve in plaats van absolute geefstandaard. Deze meebewegende drempel zou het denken over giften aan goede doelen duidelijker in relatie tot het inkomen brengen. Hoewel het absolute volume van de aftrek de laatste jaren wel gegroeid is, blijft de Geefwet - ook na de recente wijzigingen - in dit opzicht een wet van gemiste kansen. Dit dossier vraagt structurele aandacht van o.a. de SBF in haar overleg met de overheid. In de silo van Financiën kijkt men ongetwijfeld vooral naar dekking van derving door aftrekbaarheid, maar op macro-maatschappelijk niveau zou de opbrengst voor de samenleving een leidend principe moeten zijn. Vanuit dit principe worden kosten en baten op bovendepartementaal niveau met elkaar in relatie gebracht en wordt de werkelijke kracht van burgers om te dragen optimaal benut. Benieuwd of de politiek deze holistische benadering van filantropie ook écht gaat steunen.