Corona: Act of God?

Engelse verzekeraars hebben een Bijbelse term om af te kunnen zien van uitkering bij rampen zoals oorlog en natuurgeweld: Act of God.
 
Ik dacht eraan toe ik aan een Twentse keukentafel tegenover een vrouw zat die haar tranen zat te verbijten op de dag dat alle verzorgtehuizen dicht gingen. Haar oude zieke vader, met nog 4-6 maanden in het verschiet, werd hardvochtig afgesneden van haar en - het allerergste - zijn lieve vrouw waarvan hij al bijna zestig jaar intens hield, dag en nacht samen. Heb je het tehuis gevraagd of hij zijn laatste tijd in quarantaine bij haar mag zijn en sterven als je zelf vrijwilligers kunt vinden hem te verzorgen?Het werd een boeiend gesprek, ook over - dynamiet voor debatten - middel & kwaal. Het verlies van tienduizend grootouders tegenover zeventien miljoen kinderen en kleinkinderen in een kapotte economie, een kapotte samenleving. Wat zou haar zieke vader kiezen? 
 
Het kan zijn dat ik het heb gemist in de corona-contentlawines, maar goede of kerkelijke doelen die mensen helpen bij dit soort twijfels over opoffering heb ik nog niet voorbij zien komen. In journalistieke kolommen en talkshows gaat het vooral over de grote mobilisatie van verzorgers richting instellingen om levens te redden en te rekken. Ondergronds leeft de vraag natuurlijk wel. De stichting NVVE (voor een waardig levenseinde) heeft haar ALV op 6 juni. Daar wordt ook dan nog vast flink vergaderd over hun haastig gelanceerde rubriekje corona & euthanasie. Juist maatschappelijke organisaties zijn bij uitstek geschikt om mensen echt en intensief te helpen bij dit soort acute levensvragen. Van kabinet en kamer kun je immers niet verwachten dat ze dit tere en pijnlijke onderwerp aanraken. Schande! En daar gaan de stemmen.
 
De Twentse grootvader heeft inmiddels gezegd niet naar een ziekenhuis te willen als ‘dat coronakreng mij te pakken krijgt.’ Hij zegt: ‘Ik wil naar huis. En dan stap ik er wel eerder uit zodat jullie weer door kunnen met jullie levens.’