IJsje

In de hete zomer van 1976 was ik vijftien. Ik was ijscoverkoper. Met mijn ijskarbakfiets moest ik in beweging blijven. Langdurig stilstaan was verboden. Aan de rijksweg naast het kanaal was een parkeerplaats. Ik rook handel. Automobilisten zouden vast smachten naar een verkoelend ijsje. Airco was in die tijd beperkt tot een open raam.
Er stopte een grote slee. Vier langharige jongemannen stapten uit en bestelden de grootste ijsjes uit mijn assortiment. Toen moest er betaald worden. Daar hadden de heren geen zin in. Er werd gedreigd mij met kar en al het kanaal in te donderen. Het zweet brak me uit. Niet alleen vanwege de brandende zon. Plotseling herkende ik één van de gezichten. Het: “ben jij er niet een van...”, bleek de ommekeer. Er werd riant betaald inclusief een dikke fooi.
Voorjaar 2012. Op een landelijk congres word ik op de rug getikt. Het gezicht komt me bekend voor. Of we eens een afspraak kunnen maken want meneer zoekt geld voor een groot leerwerkbedrijf. Ik zoek met mijn ogen naar zijn naambadge. Het gezicht en de naam komen overeen. De haardracht en zijn nette kostuum camoufleren niet genoeg. Ik stel voor een ijsje te gaan eten.

Jos Verhoeven
Start Foundation

(Bron: S-Magazine)