Nog even en het jaar 2020 is voorbij. Een heel bijzonder jaar. Eentje die niemand vorig jaar om deze tijd had zien aankomen of durven bevroeden. Een jaar waarin we een hoop hebben moeten inleveren. Met name sociale contacten. En dan komen nu nog de donkere dagen voor Kerst. Nog geheel onduidelijk wat er dan wel/niet mag qua Corona-regels.
Maar er kwam ook wat voor terug. Steeds meer werden we gedwongen meer in onszelf te keren. Dat helemaal toelaten geeft ook vaak weer zicht op nieuwe paden. Maar durven we die te bewandelen? Durven we dat nieuwe pad helemaal te nemen en het oude pad of patroon los te laten?
Er zijn ook mensen die al jaren zo leven. In zichzelf gekeerd, zelfvoorzienend. Deze tijd is niets nieuws voor hen. Wel voor diegenen die dat nooit gezien en gewaardeerd hebben. Dan rijzen er vragen: is dat ook iets voor mij? Wat leert deze tijd mij?
Ook binnen organisaties rijzen dergelijke vragen. Al dan niet omdat de kosten moeten worden gereduceerd. Hoe kan ik als organisatie weer terug naar waarvoor ik hier op aarde ben? Wat is ook alweer de bron van mijn bestaan? Wat leert deze tijd de organisatie?
Hoe zit dat eigenlijk met fondsen? Daar lijkt het omgekeerde in beweging te zijn. Al jaren zijn fondsen in zichzelf gekeerd. In die zin dat zij staan voor waarvoor zij zijn opgericht. Armoede te bestrijden, jongeren te helpen, ouderen te helpen, ziektes te helpen bestrijden etc. Voor hen is deze tijd niets nieuws zou je zeggen. Krachtig en sterk als ze zijn, blijven ze doen wat ze doen. Of zegt deze tijd hen ook iets?
Steeds meer lees en hoor je over impact investeren of impactvol doneren. Maar wat is dat eigenlijk? Wouter Bos wijdde er een column aan in de recente nieuwsbrief van Invest-NL. Recentelijk schreef Daan Ballegeer in het FD een mooi artikel over effectief altruïsme.
Hoe weten we wat impact is en hoe kunnen we het vergelijken met elkaar? Wat mij vooral bezighoudt: is hoe kunnen we samen meer impact maken?
Voor het antwoord op deze vraag is het belangrijk om te bezien vanuit welke bril je kijkt.
Als je kijkt vanuit je eigen bril kan het zijn dat je bij ‘samen’ eerder beren op de weg ziet dan dat dat meer impact oplevert. Je moet immers verbinden met die ander. Verdiepen in die ander. Wat heeft hij wat ik niet heb? En hoe kunnen we samen meer betekenen? Zonder altijd maar zelf te ontwikkelen, harder te werken maar dus juist te verbinden, gebruik te maken van elkaars talenten. Wat dan op kan vallen is hoe de buiten- en de binnenkant van een organisatie soms niet overeenkomen. De buitenkant zegt wel te willen samenwerken, maar de binnenkant wil vooral zorgen dat die overeind blijft. De buitenkant zegt wel impact te willen maken maar financiële winst gaat uiteindelijk toch voor, want anders kan je niet blijven bestaan is de angst. De buitenkant zegt wel te willen samenwerken maar dan wel het liefste met een partij die ‘hetzelfde’ is en niet met een partij die weliswaar hetzelfde doel heeft maar ‘anders’ is. Dan wordt het spannend. Want wat vraagt dat van de organisatie? En met name van de medewerkers bij die organisatie?
Als je kijkt vanuit de bril met de opgaven waar we met elkaar voor staan zowel sociaal als wat betreft het klimaat, is ‘samen’ de enige oplossing. De 17 werelddoelen van de Verenigde Naties (SDG’s) kunnen we niet halen als we niet slim samenwerken. Dat is mijn overtuiging.
En slim samenwerken betekent soms ook afscheid nemen van het oude, vaak zo bekende systeem. En soms betekent het helemaal stoppen. Je bestemming als organisatie is bereikt.
Hoe zit het met jouw organisatie? En met jou als individu daarin? Ben je toe aan werkelijke verbindingen of is je bestemming voor nu bereikt?
Vragen die niet op één dag zijn te beantwoorden. Vragen die zo de donkere dagen voor kerst rijzen en wellicht daarna tot een antwoord komen.
Bij ons rijzen die vragen ook. Wij gaan ze overdenken de komende tijd.
Dus wie weet…… wellicht tot volgend jaar!
nl
