Volgens Arjan Plaisier, scriba van de Protestantse Kerk in Nederland, zijn kerken er niet voor bedoeld om steeds weer gaten te dichten die de overheid veroorzaakt. Filantropie heeft ook haar grenzen, stelt Plaisier in Trouw.
‘De zorg voor armen hoort bij de kerk als de schaduw bij een mens. Niet als een hobby of omdat de kerk een filantropische instelling is. Eerder omdat bij echt samenleven hoort dat je elkaars lasten draagt en elkaar bijstaat. De cijfers uit het armoedeonderzoek (Trouw, 30 oktober) spreken tot de verbeelding. Erkentelijkheid naar al die mensen die zich inzetten, ook zonder er een lintje voor te krijgen, is op zijn plaats. Ik zou zeggen: laten diaconieën en kerken vooral met dit alles doorgaan. Met materiële hulp, met immateriële hulp. Maar niet blind. Nederland heeft wetten die mensen beschermen en een overheid die grenzen kan stellen aan de hebzucht en mateloze verrijking en die mogelijkheden schept voor mensen om mee te doen’, schrijft Plaisier.
‘Gemeentelijke dienstverlening vormt drempel’ Plaisier vraagt zich af of overheidsvoorzieningen voor armoedebestrijding wel werken. ‘Uit het armoedeonderzoek van de gezamenlijke kerken blijkt dat de gemeentelijke dienstverlening vaak een drempel vormt om hulp te ontvangen. De procedures vertragen een snelle afhandeling van een hulpvraag, waardoor mensen die financiële steun nodig hebben nog verder in de problemen raken. Ze ontvangen bijvoorbeeld pas na een maand de uitkering waar ze recht op hebben, terwijl de rekeningen wel betaald moeten worden. De formulieren en de procedures zijn soms zo complex, dat ze belemmerend werken.’
‘Overheid moet positie versterken’ Volgens Plaisier kunnen kerken niet de rekening blijven betalen of voorschieten waar de overheden door trage en ingewikkelde procedures steken laten vallen. Plaisier: ‘Kerken zijn er niet voor bedoeld om steeds weer gaten te dichten die niet zouden moeten vallen. Mensen in financiële nood vragen om een luisterend oor en niet om een antwoordapparaat. En: mensen zijn geen 'gevallen'. De rijksoverheid moet de positie versterken van groepen mensen die langdurig afhankelijk zijn van een sociaal minimum en die geen perspectief hebben of werk of voldoende lonend werk. Laat de overheid die groepen ontzien bij bezuinigingen, en een stapeling van eigen bijdragen voorkomen. Ook in een tijd van bezuinigingen moeten mensen met een langdurig laag inkomen gebruik kunnen maken van de hulp waar ze volgens de wet recht op hebben.’
nl
