An inconvenient truth

In een eerder commentaar heb ik kritiek geuit op de vorm - een kort geding - en de timing van het protest dat enkele kritische leden van de dinsdagavond opgeheven Donateursvereniging in de afgelopen weken hebben laten horen. Die kritiek is geen kritiek op kritiek hebben. Sterker nog: een sector in groei heeft die absoluut nodig. Zonder mensen die vragen blijven stellen verzeil je snel in de "samen lossen we het wel op-cultuur", waarin ongemakkelijkheden verdwijnen achter de sigarenrook van het old boys-network. Maar de Hoekse en Kabeljauwse twisten rond de Donateursvereniging hebben vooral laten zien dat de critici uit de sector zelf komen. Met het verscheiden van Esther Jacobs' love baby, is derhalve voorlopig ook afscheid genomen van de idee dat er onder het gevende publiek voldoende draagkracht is voor een vereniging die de goede doelen kritisch volgt. De "inconvenient truth" van deze sector is dat de meeste gevers "de" goede doelen helemaal niet als "high interest" zien en er eigenlijk het liefst zo min mogelijk mee lastig gevallen willen worden. Wie veel met donateurs praat - en dus niet die 5% kritische consumenten - weet dat de modale gever diep in zijn hart voorlopig helemaal niet voorbij de "trust me-fase" geholpen wil worden. Voor een luis-in-de-pels vanuit donateursoptiek hoeven we dus niet te hopen op een consumentenbond, hooguit op een filantropische "Rover". Als zo'n nieuwe pressure group zich aandient, zal ik die met open armen ontvangen. Maar wel nadat ik ze het verslag heb toegestuurd dat FM-redacteur 10 maakte van de tumulteuze sterfbed van de Donateursvereniging: Goede Tijden Slechte Tijden is er niets bij.

Alles weten over de slot ALV van de Donateursvereniging: klik hier