2011 was een rampjaar

Opgewekte berichten deze week. Het Centraal Bureau Fondsenwerving maakte bekend dat de goede doelen vorig jaar +3,1% meer ophaalden! Tot zover het goede nieuws, dat alle kranten haalde.
Wie het CBF-jaarverslag iets langer dan 3 minuten bestudeert, komt tot een heel andere conclusie. De inkomsten uit fondsenwerving stegen weliswaar (een stuk minder dan in andere jaren trouwens), maar in de post ‘overige baten’ was het een slachthuis. Daar kachelden de goede doelen maar liefst 10% achteruit door minder subsidies (-4,6%, valt nog mee) en door beleggingsverlies (minus 53,3%, geen commentaar).
Het allerbelangrijkste betreft echter het raison d’être van de goede doelen: hoeveel ging er naar de doelbesteding? In 2010 was er nog een lichte stijging van 3,1%. En in 2011? Een daling van 1,5%. Daarmee zakt de besteding in 1 jaar tijd bijna 5% onderuit.
Voeg hier nog bij dat ook de efficiëntie is teruggelopen door hogere kosten van fondsenwerving (+5%, hallo) en meerkosten aan beheer en administratie (waarom niet minder als je inkomsten tegenvallen?).
Wat moet je daar nu over zeggen?
Het CBF zegt dit: “Op basis van de gegevens van de afgelopen jaren kenschetsen we 2011 als een stabiel jaar…”
Een ‘stabiel jaar’? Aan zoveel politieke correctheid, understatement en roze brillenkijkerij zou je als sector al bijna bezwijken. Ik ben hopelijk geen party pooper als ik hardop zeg dat 2011 een stabiel rampjaar was.