Waar Wim Pijbes komt, daar gebeurt altijd wat. Met de aanstelling van de man die het Rijksmuseum opstootte in de vaart der volkeren bij het maatschappelijke investeringsfonds Woord en Daad van de familie Van der Vorm, is Pijbes allerminst 'geparkeerd' in de traditionele luwte die vermogensfondsen omgeeft. Integendeel: Pijbes doorbreekt de stilte met kruidige statements in het publieke discours over de rol van particuliere donoren. Als je geld wilt van Droom en Daad krijg je Pijbes er keihard bij, want blanco cheques uitdelen, een kniksje maken en dan geruisloos verdwijnen, past een moderne mecenas of donor niet, betoogt de geboren Rotterdammer. Tot schrik van cultuurcode-minnende bestuurders. En van de overheid, die sowieso permanent argwanend is over de motieven van private gevers. Overigens kan Pijbes het cureren niet helemaal laten, zo bleek dit jaar tijdens de door hem samengestelde tentoonstelling Roaring Twenties Rotterdam – Tussen Josephine Baker en Bombardement.