Uit het juryrapport: Iedereen die wel eens gewerkt heeft met Evelijne Bruning, blijft op z’n minst wat licht ontregeld achter. Meer dan tien jaar is ze nu directeur van The Hunger Project, maar de lezers van De Dikke Blauwe kennen haar nog van de vele rake columns die zij schreef over haar avonturen in ontwikkelingsland. Al eerder merkte de jury over haar markante persoonlijkheid op: ‘Zij heeft de gave van ‘constructieve ontregeling’ en vrolijk ‘omdenken.’ A mind that is stretched by Evelijne Bruning never returns to it’s original shape. Het maakt haar een veelgevraagde dagvoorzitter en discussieleider op het gebied van ontwikkelingssamenwerking. Ze is lid van diverse besturen, waaronder World in Progress, Partos en Both Ends. Bruning studeerde Culturele Antropologie aan de Universiteit van Leiden en behaalde daarin twee masters: medische antropologie en ontwikkelingssociologie. Voordat ze bij The Hunger Project begon, werkte ze als hoofdredacteur van Capacity.org en Vice Versa, het Nederlandse vakblad over ontwikkelingssamenwerking. Ook was ze adviseur microkrediet voor SNV in Vietnam. Deze ontwikkelingsduizendpoot vierde begin dit jaar haar werkjubileum bij The Hunger Project een groots nieuwjaarsfeest in Amsterdam. Evelijne blikte terug en deelde haar 10 lessen van 10 jaar werken aan het einde van honger. Het werd een college in anti-cynisme en hoop. Maar wel met een realiteitsbril op. Brunings boodschap: ‘Ondanks de recente alarmerende cijfers is The Hunger Project ervan overtuigd dat het einde van chronische honger haalbaar is – als we serieus in dit vraagstuk investeren. Het belangrijkste ingrediënt voor het einde van honger zijn mensen met honger zélf. Want mensen met honger zijn niet het probleem, zij zijn de oplossing. Blijvende verandering kan alleen gebeuren wanneer mensen dat zelf doen. Door voorlopers uit de dorpen – echte changemakers, die de verandering van binnenuit leiden.’ Bruning legt snel uit dat honger vooral een ketenprobleem is: ‘Honger komt niet doordat er te weinig voedsel is op deze wereld – er is genoeg voor iedereen. Maar door ongelijkheid en armoede heeft niet iedereen heeft toegang tot dat voedsel. Daarnaast spelen meer oorzaken een rol bij chronische honger. Het is een vicieuze cirkel waarin de omgeving, klimaatverandering, water, sanitair, onderwijs, gezondheidszorg en ongelijkheid tussen mannen en vrouwen allemaal een rol spelen. Door slecht onderwijs is het bijvoorbeeld moeilijk om werk te vinden en zo voldoende te verdienen voor goed voedsel. Andere oorzaken, zoals kindhuwelijken of ziektes als malaria en hiv/aids, zijn misschien minder voor de hand liggend. Maar al deze oorzaken spelen, op hun eigen manier, een rol bij honger. Dat vraagt dan ook om een geïntegreerde aanpak.’ Evelijne Bruning verzet zich tegen het beeld dat mensen in armoede zielig zijn. Ze strijdt tegen cynisme en kijkt altijd naar wat er wél kan. Haar motto is dan ook: “Iedereen wist dat het niet kon, totdat er iemand kwam die dat niet wist.” Zo’n prachtmens verdient een plek in ons DDB100.